Het begin
37 jaar geleden, om precies te zijn op 15 Januari 1978, kwam ik via een advertentie voor het eerst in aanraking met bonsai. Niet wetende dat ik levenslang zou krijgen.
Na mijn aquarium verleden werd ik door nieuwsgierigheid gedreven, in Hazerswoude getuige van de eerste tentoonstelling. Enkele heuse “bonsaizaden” en 3 potjes waren de eerste buit.
Via het vriesvak van onze ijskast en zaden in de potjes kreeg ik drie kleine zaailingen. Nog voel ik de onmacht van het niet weten. Lectuur had ik niet. Van draad had ik nooit gehoord. Mijn eerste snoeibeurt was het verwijderen van 2 van de vijf sprietjes van het eerste roosje wat uit het zaadje was gekomen en dit alles met de huishoudschaar van mijn vrouw Lottie.
Gelukkig voor mij zei Lottie tegen mij: “Dat geknoei van jou”, wat inmiddels 8 jaar had geduurd, “moet afgelopen zijn. Je moet naar les.”
Via weer een advertentie in de krant kwamen we in aanraking met mevrouw Quist voor lessen. We hebben ons meteen opgegeven als lid van de NBV-afdeling Zuid Holland op 9 oktober 1985.
Er volgde een ontzettend leuke tijd met veel bezoeken aan de tuin van Scholten in Boskoop.
Voor het eerst zagen we heuse bonsai, wat toen gold als bonsai.
Vooral het contact met andere leden was hartverwarmend. Prachtige voorvallen maakten wij mee. We hoorden van de tapse stam, 1e en 2e tak en kochten allemaal kleine potjes waar de zaailingen in kwamen. Deze potjes moesten op stellingen staan van hout of beton en er moest meteen een winterberging worden getimmerd. Daar overwinterden de boompjes met muizenkorrels en eventueel verwarming.
Na de reeds 8 verloren jaren kwamen er nog 2 bij met grote ellende. Veel sterfte door allerlei invloeden, maar het meest door mijn onkunde.
Het roer moest om.
Hoe ik dit heb opgelost vertel ik in een volgend artikel.
Dirk Eijzenga