Draadloos
Eindelijk krijg ik hulp bij de kruistocht tegen bedraden bomen op een tentoonstelling. Wat zou U zeggen als Miss Holland met krulspelden in het haar op de bühne verscheen?
In bonsai land zou zij de eerste prijs winnen. Maar gelukkig krijg ik hulp in een artikel op bladzijde 62 van no. 126 van bonsai focus. In het Pacific Bonsai museum in de Amerikaanse plaats Federal Way worden alleen draadloze bonsai geplaatst. In het artikel wordt Aarin Packard ten tonele gevoerd die zich af ging vragen waarom in het westen stijf bedraden bomen worden tentoongesteld. Dit wordt als norm gesteld.
Hij kwam tot de ontdekking dat de mooiste bonsai niet worden gekenmerkt door de aanwezigheid van draad, maar juist de afwezigheid van draad.
Belangrijker dan hoe je moet bedraden is te weten:
WAAROM of nog belangrijker: WAAROM NIET.
Een bonsai met draad kan er natuurlijk nooit natuurgetrouw uitzien. De bomen in het museum hebben een cultiveringsniveau bereikt waarop ze draadloos gaan.
Dan haal ik nog even de woorden aan van Michael Hagedorn die bij het presenteren van een Acer daarbij vermeldde: “een loofboom Yamadori zonder draad presenteren is de ultieme uitdaging, want de typische harmonie die we in bonsai zoeken is zonder interventie, zeldzaam”.
Ik kan U aanraden bovengenoemd artikel nog eens na te lezen. Maar ik kan niet nalaten even te vermelden dat ik op de 25 – 30 tentoonstellingen, waarop ik bomen plaatste, nog nooit een bedraden boom inbracht en dat gedurende 25 jaar. Is dan nu eindelijk mijn gevecht tegen de windmolens afgelopen? Ik hoop het, maar ik hou mijn twijfels.
Dirk Eijzenga
Bewerkt door: Maria van Gessel
Reactie:
Beste Dirk,
Allereerst wil ik je graag laten weten dat ik je ingezonden stukjes zeer waardeer en ze met veel plezier doorlees. Kan me er trouwens moeilijk een voorstelling bij maken dat je in staat bent om pakweg 30 jaar bonsai ervaring in drie epistels weg te zetten. Wij –ik spreek ook gelijk maar even namens de rest van de Koya familie- mogen er toch hopelijk wel op rekenen dat je nog meer met ons wilt delen. Vooral de vele door jou gemaakte fouten, zoals je dat zelf zegt, hebben mijn interesse. Niet omdat ik me daar over kan gaan zitten verkneukelen maar puur om het feit dat we daar iets van kunnen leren. Om je een voorbeeld te geven: ook ik was, net als jij ooit, al geruime tijd aan het worstelen met hoe mijn bomen de wintertijd veilig door te loodsen. Mag wel zeggen dat ik best een aanzienlijke hoeveelheid bomen ter ziele heb zien gaan. Je hoort dan ‘zet ze binnen’, ‘doe ze een jasje van bubbeltjes plastic aan’, ‘bouw een winterverblijf in de vorm van een koude kas in je tuin’, als je daar al de ruimte voor hebt! Het is het allemaal net niet. Jouw voorbeeld volgend, graaf ik mijn bomen sinds twee jaar met pot en al in en dat werkt. Al mijn bomen blijven in leven. Het mooie is dat je het mij maar een keer of tien hebt hoeven te vertellen. Natuurlijk wel met de, jou zo karakteriserende toevoeging ‘het mag maar niets moet’. Dus, kom maar op met die fouten!
Je hebt me onlangs laten weten dat je het jammer vindt dat er zo weinig reacties zijn op je proza. Daar wil ik dan graag bij aantekenen dat je daar ook niet om vraagt. Bovendien ben je erelid en staan er met regelmaat bomen van jou op zowel Nationale als Internationale tentoonstellingen. Om nog maar te zwijgen over alle nominaties die je met je prachtige werk in de wacht hebt gesleept tot nu toe. Iemand met zo’n palmares heeft het gelijk aan zijn zijde. Uitgedaagd door jouw opmerking, wil ik wel eens een poging wagen om wat kritiek op één van jouw meningen te geven. Bovendien vind ik het gewoon leuk om je een beetje te narren 😉
Je laatste werkje gaat over jouw kruistocht. En dan heb ik het niet over de “kabeljauwsche twisten” die jou als rechtgeaarde Fries niet onbekend moeten zijn. De titel van dit stukje draagt de titel “Het begin 4”, dit terwijl je in deel 3 hebt aangekondigd dat deel 3 tevens het laatste artikel zou zijn over dit onderwerp? (Zit jij nou te pitten of moet de redactie ergens op gewezen worden?) Maar dat even geheel terzijde. Maar goed, je spreekt in deel vier dus over je kruistocht tegen het plaatsen van “bomen in het draad” op tentoonstellingen. Iets waar je een uitgesproken schurft aan hebt. Zelf ben ik er ook geen liefhebber van dus daar kan ik je een heel eind in volgen maar……. sommige boomsoorten, waarbij ik bijvoorbeeld denk aan een Pinus zijn nou éénmaal lastig in vorm te houden zonder bedrading. Het metafoor ‘Wat zou U zeggen als Miss Holland met krulspelden in het haar op de bühne verscheen?’ dat je gebruikt om je punt te maken zal de meeste bonsaiisten de mond snoeren. Maar je vergeet daarbij blijkbaar dat er ook minstens 3 bussen haarlak en €50 aan make-up aan te pas moet komen om het er een beetje gezellig uit te laten zien. Om nog maar te zwijgen over het anorexia gedrag die onze Miss zichzelf moet aanmeten. En met die dingen heb je dan weer geen moeite. Persoonlijk kijk ik liever naar een mooie meid met krulspelden in heur haar dan naar Ma Flodder met een galajurk aan. Er zijn collega’s die heel netjes kunnen bedraden en zeker niet meer draad gebruiken dan noodzakelijk. Beste Dirk, Het is toch zeker niet zo dat je geen bedraadde bomen op tentoonstellingen zet omdat je zelf niet zo mooi kan bedraden? Althans, dat is wat je zelf beweert in deel 3. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik nu op z’n minst op een reactie van je verwacht. En dan heb ik het niet over zo’n ouderwetsche draai om de oren natuurlijk.
Jan van Santen